Twee puberjongens staan eieren te bakken
Ze mompelen onverstaanbaar tegen elkaar en hebben daar genoeg aan om elkaar te kunnen begrijpen
Zij staat voor de spiegel zich op te tutten voor Koningsdag
Lippen zijn knaloranje gestift en de laatste plukjes haar worden opzij gekamd
Ze draait zich om naar de jongens
‘Kijk, ik heb nog nooit foundation opgedaan en zie hoe mooi het staat’
De jongens draaien zich gelijktijdig om naar haar
‘Hm’ mompelen ze en keren terug naar de eieren
‘Ja? Wat vinden jullie ervan? Ik heb zo’n onrustige huid en nu zie je daar niets van’ kwettert ze verder, op zoek naar hun bevestiging
‘Dus?’
De jongens draaien zich weer naar haar om
“Ja, het staat je mooi” zeggen ze, nog net niet gelijktijdig
Vijf woorden. Vijf duidelijk uitgesproken woorden, in de juiste volgorde, in één volledige zin
Antwoord op een vraag die ver van hun belevingswereld afstaat
“Hoe vinden jullie mijn foundation staan?”
Tevreden over hun antwoord draait zij zich weer om naar de spiegel
De jongens draaien zich weer gelijktijdig om naar hun eieren en houden zich bezig met het enige wat in hun wereld belangrijk is: voedsel.

We zitten met z’n drieën laat op de avond nog gezellig na te kletsen van de dag. Het gesprek gaat al snel de diepte in. Er is maar weinig nodig om echt te luisteren, ze leggen hun ziel aardig bloot voor elkaar. Er wordt doorgevraagd waar de ander zich veilig genoeg voelt om daarop in te gaan.
En dan ineens komt er weer zo’n mooie diepzinnige opmerking.
‘Mijn achteruitkijkspiegel is nog wat te groot’
‘Je wat?’
“Mijn achteruitkijkspiegel. Ik kijk nog te vaak naar het verleden’
Hoppa! Wat een zelfreflectie, wat een prachtige beeldspraak!

Een van mijn kleindochters ( ik heb er inmiddels 5!), vindt het fantastisch om hier rond te lopen. Ze voelt zich een van de jongeren lijkt wel, niks verlegen en tegenwoordig is het in hun bijzijn ook ineens Inge ipv Nana. Prima. De jongeren accepteren het volledig als het jonge grut hier is en besteden ook aandacht aan de meiden. Deze kleindochter begint inmiddels door te krijgen hoe en wat van een gezinshuis en dat haar vader mijn zoon is en haar tantes mijn dochters. Maar een paar jaar geleden, ze was 4 of 5 en had weer een leuke middag achter de rug vol gekkigheid en spelletjes. Bij het weggaan was ze bloedserieus: ‘Nana, als jouw kindjes het leuk vinden mogen ze ook wel een keer bij mij in de tuin komen spelen hoor.’

Dat iedereen verliefd is op Guus en hij onze trots, trooster en de allerknapste hond is mag ik zelf graag denken. Daardoor lijkt het of Barry een beetje in een verdoemhoekje zit. Maar dat is allesbehalve. Barry heeft ook een belangrijke taak toebedeeld gekregen en deze met al z’n pootjes aangepakt.
Waar Guus warmte geeft maar ook zijn eigen gang kan gaan, laat Barry geen mogelijkheid onbenut om aangehaald te worden. Hij wil dan het liefst wel helemaal in je kruipen. Slechts een enkele aai over z’n koppie laat hem al op z’n rugje liggen en vragen om meer. Niet iedereen heeft daar altijd zin in. Barry komt slechts halen.
Dacht ik.
Totdat een jongere ontdekte hoe fijn het is om buiten te wandelen, maar doelloos op straat was ook een beetje raar. Aangezien je heel makkelijk je oog op Barry laat vallen omdat hij altijd wel ergens in de buurt is, was er al gauw het idee om hem mee te nemen. Barry gaat aan op élke vorm van aandacht dus ook wanneer hij mee mag wandelen. En dat werd naast het standaard uitlaten vele malen meer. De jongere wilde graag zien en gezien worden en hoe fijn is dat als dat kan door met schattig klein woest uitziend hondje te wandelen. Hij werd een mooie dekmantel om te shinen.
Een andere jongere wilde roken maar dat mocht niet van de ouders. Barry! Uren hebben ze samen het dorp 'verkend'. En het kan Barry allemaal niet gek genoeg, zolang hij mee mag vindt hij alles goed. Mee in de mand op de fiets, aan de riem mee rolschaatsen, wandelen om iemand te laten shinen of dus zelfs om te roken.
Barry heeft de tijd van z’n leven en het maakt hem niet uit. Hij is zonder oordeel. Zolang hij maar mee mag en zijn aandacht krijgt, vervult hij zijn taak van dekmantel met verve.

Het was geen zingen wat ze deed, eerder een hartenkreet recht vanuit haar ziel als een mantra door de stille lente-avond
‘ik wil dat iemand van me houdt, ik ben liehief, ik ben het waard’
Ze zat op de schommel volkomen in haar eigen wereld en de woorden kwamen duidelijk vanzelf
‘ik wil dat iemand van me houdt, ik ben liehief, ik ben het waard’
Haar haren met knipjes in kinderlijke helften verdeeld zag ze eruit als een 6jarige en zo klonk ze ook
Dunne zachte stem
‘Ik wil dat iemand van me houdt, ik ben liehief, ik ben het waard’
Hij zat ook in zijn eigen wereld en had nauwelijks door wat er om hem heen gebeurde, toch stond hij in slowmotion op en begon de schommel zwijgzaam te duwen
Duw. ‘Ik wil dat iemand van me houdt, ik ben liehief, ik ben het waard’
Duw. ‘Ik wil dat iemand van me houdt, ik ben liehief, ik ben het waard’
Duw! Het ging steeds harder. Haar stem werd voller en luider
DUW! 'IK WIL DAT IEMAND VAN ME HOUDT, IK BEN LIEHIEF, IK BEN HET WAAAAAAAAARRRRD'
Duw. Gezien, gehoord, maar bovenal geliefd voelen
Ze gooide het met al haar emotie de kosmos in op die stille lente avond
Enkele maanden later kreeg ze haar antwoord

Waar andere jongeren zich bijna dagelijks in de supermarkt begeven voor duur belegde broodjes, eet hij hier gewoon de hele koelkast leeg. Alles wat de pot schaft en ook de restjes gaan niet verloren.
Ik zeg dat ik blij ben met zo’n tevreden eter.
Deed ik thuis ook hoor zegt hij vrolijk. Áls er tenminste eten was.
'Áls er tenminste eten was?'
'Ja soms was er niets en als er iets was mocht ik het vaak niet hebben.'
?
'Ja dan was t afwachten of ik iets kreeg. De anderen gingen altijd voor als er eten was.'
Mijn hoofd raakt in de war.
Toekijken hoe anderen eten krijgen en hij niets? Terwijl het voor zijn neus staat?
Het lukt mij niet om in mijn hoofd het beeld compleet te krijgen dat er een klein jochie aan een tafel zit waar gegeten wordt maar niets mag pakken.
Geen keus heeft tussen pindakaas of hagelslag maar tussen toekijken of maar weer de straat op gaan.
Ik wil wat zeggen maar er komt geen enkel geluid uit mijn mond.
‘Ja, … ik weet het’ zegt hij zacht.
Ik sta nog steeds verward te kijken, het beeld in mijn hoofd nog steeds niet helder.
‘Ja, ik weet het’ zegt hij nogmaals en haalt lichtelijk zijn schouders op. Hij herkent duidelijk mijn reactie.
'Je hebt honger gehad' concludeer ik uiteindelijk nauwelijks verstaanbaar en nog steeds in verwarring.
'Ja. Heel veel.'
Hij haalt diep adem en loopt naar de zojuist gezette koffie.
'Weet je Inge', zegt hij en kijkt mij recht aan. 'Mijn verleden zit hier', hij tikt tegen de zijkant van zijn hoofd. Dan strekt hij zijn beide handen uit. 'Maar mijn toekomst ligt daar. En daar wil ik naar toe.'
Hij pakt de koffie en loopt naar buiten.
Letterlijk de zon in.

Ik noemde het ‘mijn klomp klei’
En dat was zeker niet oneerbiedig
We begrepen allebei hoe het bedoeld was
Er was weerstand, er werd getrokken, er werd geduwd
En vaak water erbij, heel wat water
van beide kanten
Maar het werkte want we begrepen elkaar
Na twee jaar hard werken maar ook ontzettend veel plezier,  was de klei opgedroogd
Met een prachtig resultaat waar we beiden enorm trots op waren
Klaar voor een mooie nieuwe plek

Dus toen een volgende soortgelijke situatie zich aandiende trok ik al mijn skills uit de kast en verheugde me op de komende ‘kleiklus’
Maar …
Dit was geen klomp klei
Dit was een keiharde keutel
Een keutel van steen
Geen poreus plekje te vinden
Ik heb alle kanten bekeken maar niets kunnen vinden waar beweging in kon komen
Ik heb gevraagd, geduwd, geëist en daarmee grenzen gesteld
En ineens…
Warempel
Daar was het
Een poreus plekje
Piepklein, maar het was er
Het bleek genoeg voor een opening
De eis met de grens bleek de stenen keutel poreus te maken
Weinig subtiel ging ik erin prikken
Het bleek te werken
De toekomst die zover weg leek, kwam als een stip op de horizon
Nu nog volhouden

Helaas...

Ze was verkracht
Gedrogeerd
Opgesloten
Dood meisje
Ik had begrip
Toonde medeleven
Vocht voor haar
Steunde haar
Ze wilde niet naar de diepere laag
Logisch,
de diepere laag bleek een pathologische leugenaar
Ze gooide letterlijk de deur achter zich dicht
Met één knal vloog niet alleen de ruit maar ook de rest aan diggelen

Hij is vriendelijk, sociaal, heeft praatjes voor tien en is ontzettend stoer. Althans, dat vindt iedereen om hem heen. En hij heeft snel de lachers op zijn hand. Geef hem één woord en we hangen aan zijn lippen. Maakt niet uit welk woord, het is een gave wat hij er van maakt. Zo ook vanavond. De sfeer was goed, de volume en praatjes gingen steeds luider en de tranen van het lachen werden meermaals van het gezicht geveegd. Toen iedereen uiteindelijk aftaaide naar hun eigen kamer verheugde ik me op de serene stilte voor ik zou gaan afsluiten.
Dit duurde precies 3 seconden. Een afgrijselijke ijselijke gil deed de stilte uiteen spatten.
Een MUIIIIIISSSSSSS……W T F…..EEN MUUUUUUUUIIIIIIIISSSSSS!!!!
De stoere man van zojuist staat te springen op zijn matras ( die al maanden op de grond ligt omdat hij dan fijner kan gamen) en gilt zijn longen uit zijn lijf.
INGE IK HEB EEN MUIS OP MIJN KAMER!! EEN MUUUUIIIIIIS. INGE!!!!
Ik ga op de kamer kijken waar de muis zich verstopt heeft en als we wat kleren oppakken schiet er inderdaad ineens een muis onder vandaan.
De stoere man rent gillend een verdieping lager.
Een andere jongere weet niet meer waar hij het zoeken moet en raakt helemaal de weg kwijt als de muis ook nog eens onder de deur door naar zijn kamer rent.
De meiden liggen op de grond te snikken van het lachen. Op hun hulp hoef ik duidelijk niet te rekenen.
Ik probeer de situatie te overzien en bedenk wat slim is.
Ondertussen staat de stoere praatjesmaker te gillen als een keukenmeid, liggen de meiden dus te hyperventileren onderaan de trap, komt Guus voor de zoveelste kijken wat er toch aan de hand is en staat Barry beneden te janken omdat hij alle sensatie mist. De chaos is compleet.
Omdat ik geen enkele hulp kan verwachten is er maar 1 oplossing: MollieHollie. Zij is ontzettend dapper en gek op jagen. Als ik haar heb opgehaald is al mijn hoop dan ook op haar gevestigd. Zij zal ons verlossen van dit ongedierte. Maar helaas kijkt zij mij met een zwaar geërgerde blik aan van WTF Inge vraag jij nou, ík bepaal wanneer ik ga jagen en dat is niet nu!
Dan maar valletjes zetten.
Slapen op die kamer waar de muis naar toe is gerend is uiteraard niet gewenst en gelukkig is de logeerkamer vrij.
Beddengoed wordt versleept, de meiden zijn inmiddels wat bijgekomen maar onze stoere man loopt nog te hijgen, heen en weer te springen en te zweten.
‘Een muis Inge, een muis! Weet je hoe goor dat is?’ ( zegt hij die niet zo secuur is in opruimen)
‘Heb je nog wat nodig? Denk je dat je kunt slapen vannacht?’ ‘…Misschien zit er wel..een heel nest?...’.
Ik kan het niet laten.
Ik zie zijn ogen verschieten, want daar had hij nog niet aan gedacht.
‘Mag Guus bij mij blijven vannacht?’
“Natuurlijk” ik probeer zo serieus mogelijk te kijken.
Als ik Guus even later naar zijn kamer laat gaan hoor ik nog net ‘ Jij bent mijn redder Guus, zonder jou slaap ik vannacht niet’
Ik verheug me zó op de volgende praatjes!

Diep verdriet
Zoveel woede
Afreageren op de liefste die ze heeft
omdat ze de liefste is, die ze heeft
Spijt, schaamte, walging
Moed verzameld
Mama ik wil wat zeggen
Wil je luisteren, alleen maar luisteren
Ik schaam me zo
Ik doe je zoveel pijn
Ik wil dat niet, maar het lukt me niet
Ik schaam me zo, ik heb zoveel verdriet
Moeder luistert niet
Uit haar frustraties
Mama ik vroeg je alleen te luisteren
Enige wat ik wil zeggen is dat ik gewoon van je houd
Mama hoor je me
Ja ik hoor je
De hardheid in de stem past niet bij haar tranen van verdriet
Werelden uit elkaar
Typich mama
De zojuist gemaakte brug stort in
Ze zucht
Kloof

Zij was wereldvreemd, eigenzinnig
Vol van eigen overtuiging want niet anders gewend
Zij was werelds, want alles gewend
Straat
Het klikte
Het botste
De werelden kwamen elkaar tegen
Woorden werden gewisseld
Vuisten gebald
De een bleef rustig zitten
De ander stond strak
Spanning
Blikken vurig als vlammende zee
Woedende woorden, stampende voeten
Snijden geeft rust
Rust in het overvolle hoofd
Uit de werkelijkheid
Even later een berichtje
Ik heb iets doms gedaan…

Ik kijk naar de openliggende huid
Ze is serieus te werk gegaan
We verzorgen samen de wonden
Lauwwarme douchestralen
Ferme vloeken glippen tussen opeengeklemde kaken
We deppen het voorzichtig droog en dekken het af
Ze wil wel even wandelen
De late avond met z’n stilte, de warme nazomerwind doet goed
Ik zeg haar te praten als ze wil maar dat samen stil zijn ook oke is
Ze wil graag stil zijn zegt ze en begint te praten

Drama over de top dat kun je van vandaag wel zeggen.
Gevoel voor drama is haar niet vreemd en vandaag was een van de hoogtepunten.
Of dieptepunt beter gezegd in dit geval.
Met een ruk trekt ze de achterdeur open, dan de wc deur en stort zich ter aarde.
Met lange harde uithalen galmt haar diepe ellende van deze dag door het hele huis.
“Ik wil niet meeeeeeeer”
“Ik heb mezelf zo voor schut gezehet”
“Ik wil dooooooood”
Dit klinkt wel heel rigoureus dus ik ga eens kijken wat er aan de hand is
Ze ligt ineengedoken op de wc vloer, gezicht nat van de tranen, snot druipt uit haar neus.
“Wat is er gebeurd?”
“Ik wil niet meeeer, ik heb gezegd dat ik hem leuk vond!”
“oke…?..”
“Maar hij reageerde niet”
Een drup snot valt op haar onderlip
“O”
“Ik zag hem en toen zei ik dat ik hem leuk vond, hij keek me aan en toen ben ik hard weggefietst”
“Ik heb het verklooooot”
“Ik wil doooooood”
“Mijn leven is voorbijijjij”

Ik zit diep verzonken in een ingewikkeld verslag als er ineens een deur openvliegt, vervolgens weer wordt dicht gegooid en er hysterisch gegild en gejubeld wordt.
“OMG O M G !! Brazilian wax?! O M G dat lijkt me zo fokking zeer doen! Ik bel je straks hoe het gegaan is. Neee!! ik ga mijn ballen echt niet kaalharsen.” Het galmt door de ruimte. Een andere deur wordt opengegooid en ook net zo hard weer dicht gegooid. Vanachter de gesloten deur hoor ik af en toe nog wat kreten.
Ik moet lachen en denk terug aan mijn eigen jeugd. Hoe gingen wij daarmee om? Was het kaalscheren van bepaalde lichaamsdelen toen überhaupt aan de orde en spraken wij daar over met elkaar? Ik vind het mooi van deze jeugd die overal over lijkt te kunnen praten en dit ook zonder gene doet. Ik zie bij een grote groep jongeren dat ze helemaal niet kijken naar man/vrouw en wat precies bij een man hoort of bij een vrouw. Ik zie ze kijken naar een menselijk lijf die ze wel of niet aantrekkelijk vinden en daarnaast of de persoon in dat lijf bij hen past. Het gaat ze niet om man of vrouw of bi, of hetero, of gay, of trans of wat dan ook. Het zijn ruimdenkende mensen waarbij de kaders ruimer liggen dan die uit mijn jeugd.
Een uur later vliegt de deur weer open en opnieuw gegil.
“Hoe is het met je puni??!! O M G deed t zo zeer? Ik ga écht niet, ik ga echt niet!” Dan wordt er naar mij geroepen. “Inge o m g Inge weet je wat die vriendin heeft gedaan en ik zweer je ik...”
“Jaja, ik hoorde het, zij heeft Brazilian wax gedaan en jij wil niet omdat het zeer doet”
“Oh, huh, had je dat al meegekregen?”

Ze zit stilletjes te huilen op de bank in een voor haar volkomen onbekende omgeving.
Ik wil hier niet zijn is het enige wat ze voelt.
Ze snikt en bijt ondertussen op haar lip om het trillen tegen te gaan.
Ik ben gedumpt, als een hond uit de auto gezet en achtergelaten.
Ik ken hier niemand en wil ook niemand leren kennen.
Ik wil naar huis. Naar mijn mama maar dat kan niet omdat papa me dan nooit meer wil zien.
Ze pakt een kussen, krult zich op en begint hartverscheurend te huilen.

Stukjes bij beetjes deelt ze kleine delen van haar verleden.
Dit gaat over haar eerste uithuisplaatsing. Ze dacht dat ze mee ging op vakantie maar werd naar een groep gebracht.
Onbekend. Ongevraagd. Onvoorbereid.

Ze woonde nog maar net bij ons en omdat ik haar zo ontzettend deze feestavond gunde had ik haar onderweg daarnaar toe een half uur langer toegezegd dan onze oorspronkelijk afgesproken tijd.
Ik sta zelf ruim op tijd midden in de nacht op de afgesproken plek want ik wil niet dat ze tussen eventuele dronkenlui buiten op mij moet wachten.
Ik hou de uitgang van het feestterrein goed in de gaten.
Er komen al wat aangeschoten lui aan lopen en ik ben blij dat ik er al sta.
De afgesproken tijd verstrijkt.
Ze komt niet.
Het is koud en miezerig.
Ik probeer voor de zoveelste keer via haar mobiel haar aandacht te trekken.
Hoe bestaat het toch dat de mobiel in de handen van de jongeren is vergroeit maar wanneer ik ze op die manier probeer te bereiken dat de mobiel dan niet aanstaat/geen bereik heeft/batterij leeg/tijdelijk verloren.
De miezerige regen blijft plakken en dringt uiteindelijk door mijn veel te dunne jas heen.
Ik word hier niet vrolijker van en besluit het feestterrein op te lopen.
Het is een gekrioel van uitgelaten feestgangers en al bijna een uur later dan afgesproken.
Al die meiden van die leeftijd zien er vanavond hetzelfde uit en ik moet moeite doen om haar te ontdekken.
En ineens zie ik haar staan.
Haar wereld niet groter dan waar ze nu is.
Er staat een groepje om haar heen.
Ze geniet zichtbaar van hun aandacht.
De wereld ligt aan haar voeten.
De jongens liggen aan haar voeten.
Zij is het centrum van de wereld.
Zij is het centrum van haar wereld.
Zorgeloos plezier maken.
Het leven is mooi.
En ineens, sta ik daar.
Volkomen uit het niets.
In het centrum van haar wereld.
Ik kijk haar recht aan.
Mijn ogen vlammen en mijn priemende vinger raakt nog net niet haar keel.
Jij! Mee! Nu!
Ze krimpt ineen.
De wereld stokt. Haar wereld stokt.
Ogen groot, haar gezicht dieprood.
Ze stapt achteruit.
Haar wereld vervaagt.
De jongens joelen.
Met een klap in de werkelijkheid.
De regen is ook voor haar nu ineens voelbaar.
Er komen halve zinnen uit haar mond. Jas verloren, munten kwijt, mobiel weg.
Thuis zeg ik dat ik niet van de preken ben maar van de antwoorden.
Ze kijkt me aan.
Ik zie haar denken.
Er komt geen smoes, er komt geen sociaal gewenst antwoord.
Enkel een simpele verklaring: “het is gewoon onbeschoft gedrag”.
Niet meer en niet minder.
Gewoon onbeschoft zegt ze en kijkt me met trieste ogen aan.
En dan moet ik ineens onbedaarlijk lachen. Ik zie dat hopeloos geschrokken gezicht weer voor me toen ze volledig opging in dat groepje, de wereld en de jongens aan haar voeten en ik die daar ineens letterlijk pal voor haar neus vanuit het niets opduik….dit is iets wat je nooit zou willen, wat je nooit verwacht maar ook nooit zou willen verwachten.

Ik weet vanaf dan al dat dit een van de anekdotes zal zijn die op de jaarlijkse bbq weer boven tafel komt. Want haar reactie was de beste genoegdoening voor dat uur wachten in de nachtelijke kou.
En hoe erg is het eigenlijk wat er is voorgevallen? Ze stond niet op de afgesproken tijd buiten. Maar ze was wel waar ze moest zijn, ze was niet verdwenen of weggelopen. Niets meer, niets minder.
Ik was in mijn tijd echt niet anders.
De kou was uit de lucht en toen kon ook zij er om lachen.
Vanaf dat moment hadden we niet veel meer nodig om elkaar te begrijpen.

In de tijd dat ik haar leerde kennen was ze totaal iemand anders dan zoals ze destijds was overgedragen. Volgens de overdracht was ze veel te jong voor haar leeftijd en was er aandacht nodig gericht op haar emotionele leeftijd. Maar ik zag haar heel anders. Ik zag een vrolijke puber, inderdaad wat jong en het was een balans zoeken tussen wat met haar diagnose te maken had, wat nu karakter was en hoever ze emotioneel wel ontwikkeld was.

Verbaal was ze verdomd sterk en wist heel goed wat ze wilde. Je kunt hier iemand lelijk door overschatten. Toch besteedde ik veel tijd met haar aan het hier en nu en de verwachtingen die er zijn bij haar werkelijke leeftijd. Het ging met vallen en opstaan. Het was het waard. Ze ontwikkelde zich in een noodtempo waarbij haar emotionele leeftijd aardig haar werkelijke leeftijd aantikte. Ze werd soms zelfs opstandig! Iets wat nooit was gebeurd maar nu werd toegejuicht. Goedzo! Vind je weg! En dat deed ze. Na anderhalf jaar was ze uitgeleerd bij mij zei ze en wilde ze verder. Maar een vervolgplek is er niet zomaar.

Ik hou van maatwerk en heb altijd een planB. Om te zorgen dat ik haar niet kwijt zou raken, in de zin van “ik wil weg en daarom geen communicatie meer” bedacht ik dat ze ook bij mij 'op kamers kon' voor de duur van de wachttijd op een vervolgplek. De extra koelkast werd haar koelkast, een plek in de voorraadkast werd vrijgemaakt voor haar eigen spullen en wekelijks kreeg ze een bedrag gestort voor haar ‘eigen huishouden’. Het was een hele klus want naast school, stage, haar eigen was doen en kamer onderhouden kwam er nu ook nog zorgen voor haar eigen maaltijden bij. Maar wat pakte dit goed uit! Ze struinde aanbiedingen af, kookte iedere dag voor zichzelf én gezond. Het is fantastisch om te zien hoe iemand zich in zo’n korte tijd zo kan ontwikkelen. Als je maar mogelijkheden ziet, daarvoor openstaat, het halfvolle glas ziet wat aangereikt wordt én dat ook aanpakt.

Niet heel lang na dit experiment is ze verhuisd. In de korte tijd dat ze bij ons ‘op kamers’ woonde heeft ze net díe tools meegekregen om gezond voor zichzelf te kunnen zorgen naast al het andere dat ze al moet. Zij is oprecht een van de jongeren die ik met een gerust hart laat gaan en waar ik supertrots op ben wat ze heeft aangedurfd!

Ze woont letterlijk amper een uur bij ons wanneer ze ongemakkelijk heen en weer schuift op haar stoel aan tafel. Guus kijkt naar haar en staat op vanuit zijn luie houding, loopt naar haar toe, duwt met zijn snuit tegen haar hand en legt zijn kop op haar benen. Als vanzelf gaan haar handen over zijn kop en kroelt ze achter zijn oor. Vanaf dat moment verliest hij haar geen moment meer uit het oog. Hij sjokt achter haar aan of ligt vanuit zijn favoriete plek naar haar te kijken. Als ze ’s avonds dusdanig op haar gemak is dat ze zich languit op de bank wil installeren met haar eigen warme dekentje over zich heen,  is hij er als eerste bij om ervoor te zorgen dat ook hij een plek bij deze installatie krijgt.

De volgende dag geeft ze aan dat ze het wel fijn zou vinden als Guus bij haar zou mogen slapen.

Er komt een nieuwe jongere kennismaken en ze is daar wat zenuwachtig voor. Ze leeft nog in een roes en voelt niet zoveel zegt ze. Het is naar vind ik, dat luchtledige waarin deze jongeren leven. Geen basis om op terug te vallen omdat die er nooit of amper geweest is, of, om welke reden dan ook, weggerukt uit hun bekende omgeving.

Dus natuurlijk mag Guus bij haar slapen. Als hij rust en vertrouwen biedt in deze totaal onbekende omgeving hoef ik daar niet eens over na te denken.

De volgende ochtend voel ik een warme snuit tegen mijn arm. Guus staat opgewekt naast me te kwispelen. Ik aai over zijn kop en wens hem goedemorgen. Daarop draait hij zich om en loopt mijn kamer weer uit. Als ik even later opsta zie ik hem nergens. Wel staan alle deuren open. Hij is weer naar boven vertrokken.

Guus kent zijn verantwoordelijkheden:-)

De pup is gearriveerd. Een bloedmooi zacht hondje met t liefste snuitje ooit.

Ze komt binnen en begint meteen te gillen als ze hem ziet.” Ooooohhhhh hij is er! Hij is er! Ohh Inge nu heb ik eindelijk iets wat leeft dat ik kan knuffelen. Ik heb dit zó nodig!” De pup laat zich dit geen twee keer zeggen en reageert minstens zo enthousiast als zij. Hij duikt bij haar op de bank, kwispelt en likt over haar hele gezicht. Ze drukt haar neus in zijn zachte nek, snuift de heerlijke puppylucht op en knuffelt hem alsof ze hem nooit meer los wil laten. En dat leek ook te gebeuren. Drie volle dagen lang heeft ze met hem op haar arm gelopen, met hem op de bank gelegen en geknuffeld tot hij in slaap viel en dan nog kon ze hem niet loslaten. Zij woont inmiddels niet meer bij ons maar nog steeds als ze elkaar weer zien zijn ze beiden weer net zo hysterisch als toen op het allereerste moment.

De hele klas heeft het over de kerst. Zij niet. Zij is sinds kort verhuisd naar een appartementje in een andere stad. Onder begeleiding omdat ze nog niet alleen kan wonen. Ze wil niet dat haar klasgenoten dit horen. Wat zullen ze dan wel niet denken? Ze is net 17 geworden.

"Ik vind het zo oneerlijk, Inge". Ik kijk in betraande ogen. De lip trilt.
"Iedereen denkt maar dat we gek zijn. Ik durf niemand te vertellen dat ik niet meer thuis woon. Het eerste wat mensen aan mij vragen, áls ik het al vertel,  is wat ik gedaan heb. Maar dat weet ik niet. Wat heb ik gedaan dat ik niet meer thuis mag wonen?"

Ze laat het toe dat ik mijn armen om haar heen sla.
Je hebt niets gedaan. Je was er. En dat was teveel.
Ze begint te huilen.

We zitten met z’n allen aan tafel. De sfeer is goed en er worden over en weer grappen gemaakt. De stemming is zo ontspannen dat een van de aanwezige jongens besluit om een verhaal te delen over iets wat hij ooit geflikt heeft. Omdat hij mooi kan vertellen heeft hij de luisteraars al snel op zijn hand. Hij groeit zichtbaar als er vragen worden gesteld. Het lijkt wel alsof hij met zijn verhaal meegroeit en steeds groter wordt. Wanneer hij het idee krijgt dat een van de andere jongens onder de indruk is wordt naast grote gebaren ook zijn taalgebruik groter. ‘Alles wat hier vertelt wordt blijft tussen deze muren! En als ik ooit merk! ooit merk! dat er ook maar iets verder verteld is!, dan ben je voor je mij. Dan ben je de mijne!’ Dreigend kijkt hij hierbij naar de schuchtere jongen die volkomen in tegenstelling tot wat hij verwacht hem recht in de ogen aankijkt en op zijn meest zwoele toon vraagt: ‘Oja joh, ben ik dan eindelijk de jouwe?’

Je kon het hele gezelschap vanaf dat moment van de grond vegen van het lachen. De meest flauwe cliché grappen over zeepjes oppakken en bitches vlogen over tafel. Ik heb de verteller nog nooit zo beduusd zien kijken en de schuchtere jongen werd de held van het verhaal.

Nu nog kun je me opvegen van het lachen als ik hier aan terug denk.

Het hoofd zit vol, haar ogen doods
Ze kan niet meer nadenken
Ze is boos, verdrietig, opstandig
er gaat van alles door haar heen
Ieder woord van mij is teveel
Guus loopt langs en kijkt naar haar
Dan springt hij bij haar op de bank
Bovenlijf over haar benen
Zonder nadenken aait ze over zijn kop
Guus kijkt naar mij alsof hij wil zeggen waag het niet in de buurt te komen
Dan legt hij zijn kop tegen haar borst
Ze kriebelt achter zijn oor
Beiden vallen in slaap